Krótki Katechizm o Chrzcie (1659)

Krótki Katechizm o chrzcie
John Tombes, B.D.
Londyn, 1659

Wprowadzenie angielskiego wydawcy (reprintu Grace Chapel).

Oto rzadki wgląd w dyskusję o chrzcie, która przeszła przez Anglię w latach XX. XVII wieku i która trwa i dziś. Po zadaniu pytania o udział niemowląt w przymierzu podczas swych wykładów katechetycznych w 1627r. w Magdelan Hall w Oksfordzie, John Thombes przez 15 lat rozmyślał i kształtował swe przekonania, aby w końcu dojść do credo-baptystycznych (chrzest wierzących) poglądów. Przez następne 17 lat walczył o sprawę credo-baptyzmu jako koniecznej reformy w Kościele Anglikańskim. Ten Krótki Katechizm został opublikowany jako ekstrakt z 32 lat rozmyślań na temat chrztu. Oto dojrzała i treściwa prezentacja sedna chrztu autorstwa Tombes’a.

Przez te 32 lata Tombes był przewodnim myślicielem w teologii tego zagadnienia. Rozpoczęło się to od publicznej dysputy z mądrym baptystą, który przekonał go, że 1Kor 7:14 nie jest podstawą pod chrzest niemowląt; następnie on sam publicznie debatował o chrzcie, również z Richardem Baxterem, wymieniał polemiczne listy z Marschallem i Ballie’m, pisał przeciwko ponad trzydziestu różnym zwolennikom chrztu niemowląt (paedobaptyzmu) swego okresu. Jego pisma są oparte na egzegezie, historycznie odpowiednie i teologicznie pouczające. Spośród wszystkich mężów w historii kościoła piszących o chrzcie, Tombes opublikował więcej niż którykolwiek z nich. Niestety dzieła jego zaginęły i są dziś niedostępne. Są pewne trudno zrozumiałe miejsca w jego myśli. Jednak, wciąż wielki pożytek płynie ze spędzenia czasu z człowiekiem, który stał się mym przyjacielem, choć już odszedł, Johnem Thombes’em, BD.

Mike Renihan, Grace Chapel.

Krótki Katechizm o chrzcie

Hbr 6:2: nauka o chrztach (BT)
Łk 7:35. A usprawiedliwiona została mądrość przez wszystkie dzieci swoje.

Krótki Katechizm o chrzcie

Pytanie 1: Czy chrzest wodny jest ustanowiony przez Chrystusa, aby był udzielany cały czas przez Jego uczniów, aż do końca świata?
Odpowiedź: Chrzest wodny jest Ustanowieniem Chrystusa, który ma być udzielany cały czas przez jego uczniów aż do końca świata; jak to wynika z Jego nakazu – Mt 28:19-20; Mk 16:15-16 – powinien łączyć się z głoszeniem ewangelii i czynieniem uczniami, przez głoszenie i uczenie ich zachowywania wszystkiego, co nakazał Chrystus; i w ten sposób ma być kontynuowany tak długo, jak mają one być kontynuowane, czyli do końca świata, jak dowodzi obietnica Chrystusa bycia z nimi aż do tej chwili. Byłaby ona próżna, gdyby te nakazane czynności nie miały trwać równie długo.

Pytanie 2: Czy koniec świata nie jest również końcem wieku?
Odpowiedź: Widzimy, że Mateusz rozumie przez koniec świata ostatni czas, lub dzień, kiedy nastąpi oddzielenie dobrych od złych; tych, którzy mają być spaleni w ogniu i tych, którzy będą jaśnieć jak słońce, w tym, że w miejscach, gdzie Mateusz, używając tych samych form mowy (Mt 13:39, 40, 49 i Mt 24:3), nie może być rozumiany, że mówi o czymkolwiek innym.

Pytanie 3: Czy chrzest w Mt 28:19 nie może być rozumiany jako jakiś inny chrzest niż wodny?

Odpowiedź: Chrzest w tym fragmencie koniecznie musi być rozumiany jako chrzest wodny, ponieważ wszędzie, gdzie czytamy o działaniu Jana Chrzciciela lub Uczniów, które wykonywali lub które mieli wykonywać, chodzi o chrzest wodny, jak to widać w J 4:1,2 i wielu innych miejscach. Natomiast Apostołowie, przez swoja praktykę i polecenia – Dz 2:38, 41; 10:47-48 – ukazują, że tak właśnie rozumieli nakaz Jezusa [z] Mt 28:19; Mk 16:16.

Pytanie 4: Czy nie może tu chodzić o chrzest Ducha czy za wiarę?
Odpowiedź: Nie może tak być rozumiany, ponieważ chrzczenie Duchem nigdzie nie jest przypisywane komukolwiek innemu, prócz Chrystusa – Mt 3:11; Łk 3:16. Nie jest również chrzest Duchem naszym obowiązkiem, który mamy spełnić, ale darem wolnej łaski Chrystusa; nie zwykłym dla wszystkich Uczniów Chrystusa, ale wyjątkowy dla niektórych. Natomiast wyznaczenie Apostołów na wykonawców chrztu za wiarę czyniłoby z nich prześladowców kościoła.

Pytanie 5: Dlaczego więc Paweł mówi, że nie posłał go Chrystus, aby chrzcił? 1Kor 1:16.
Odpowiedź: Nie dlatego, że w ogóle nie był wyznaczony do tego, by chrzcić, bo gdyby tak było, nie ochrzciłby tych, których ochrzcił, 1Kor 1:14, 16, itd. Ale dlatego, że chrzest nie był najważniejszym zadaniem, jakie miał wykonać, tak jak gdy obmycie Wodą nie zbawia, jak powiedziano, 1P 3;21, ponieważ nie jest jedynym, czy najważniejszym sposobem zbawienia.

Pytanie 6: czym jest chrzczenie, które nakazał Jezus?
Odpowiedź: Chrzest, który nakazał Jezus Chrystus, jest zanurzeniem Całego Ciała w wodę w Imieniu Ojca, Syna i Ducha Świętego, jak jest to widoczne w samym pojęciu chrzczenia oraz sposobie chrztu – wchodzeniu pod i wychodzeniu spod wody, Mt 3:16; Dz 8:38-39, oraz konieczności dużej ilości wody, J 3:23. Odzwierciedlanie, poprzez stosowany chrzest, śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa, Rz 6:4; Kol 2:12 oraz świadectwa starożytnego Kościoła pierwszych wieków.

Pytanie 7: Czy pokropienie lub polanie wodą twarzy nie może być chrztem Chrystusowym?
Odpowiedź: Ani Pismo, ani żaden ze starożytnych autorów nie nazywa chrztem pokropienia czy polania wodą twarzy; ani też żaden sposób praktykowania chrztu z pierwotnego okresu nie wspiera tego, stąd takowe pokropienie czy polanie wodą nie jest chrztem, który nakazał Chrystus.

Pytanie 8: Czym jest chrzczenie w Imie Ojca, Syna i Ducha Świętego?
Odpowiedź: Nie jest tylko chrzczeniem [połączonym z ] wymienieniem tych Osób, ale wyznającym Ojca, Syna i Ducha Świętego jako naszego Mistrza i Nauczyciela, jak to wynika ze słów Pawła, 1 Kor 1:13. Co pokazuje, że jeśliby Koryntianie zostali ochrzczeni w imię Pawła, wyznaliby go ich mistrzem.

Pytanie 9. Czy są właściwie chrzczeni ci, którzy chrzczeni są w imię Jezusa Chrystusa, bez wymienienia żadnej innej osoby?
Odpowiedź: Są, ponieważ chrzest w imię Jezusa Chrystusa i chrzest w Imię Ojca, Syna i Ducha Świętego, jest jednym, jak wynika z nakazu Dz 2:38 i praktyki, Dz 10:38, Dz 19:5. Choć wymienienie każdej z osób jest pełniejsze i właściwsze.

Pytanie 10. Czy osoby, które są chrzczone, powinny być zupełnie bierne w trakcie swego chrztu?
Odpowiedź: Nie; ponieważ chrzest jest ich obowiązkiem wymaganym od nich tak samo, jako od chrzczącego, Dz 2:38. Pawłowi nakazano wstać, dać się ochrzcić i obmyć grzechy swoje przez wezwanie Imienia Pana, Dz 22:16.

Pytanie 11: Kto jest wyznaczony do chrzczenia?
Odpowiedź: Ci, którzy są wyznaczeni do głoszenia Ewangelii, Mt 28:19; Mk 16:15-16.

Pytanie 12: Kogo wyznaczono im do chrzczenia?
Odpowiedź: Tych, którzy pokutują ze swoich grzechów, wierzą w Jezusa Chrystusa i sa Jego Uczniami, Mt 28:19; Mk 16:16; Dz 2:38; Dz 8:37.

Pytanie 13: Czy niemowlęta nie były chrzczone, kiedy chrzczono całe domostwa, Dz 16:15, 33?
Odpowiedź: Nie; ponieważ widać, że nie było tam niemowląt – Teksty pokazują, że nie były one ochrzczone, skoro Słowo Pańskie było głoszone wszystkim, którzy byli w domu, w. 32 i cały dom się cieszył z uwierzenia w Boga, w. 34, oraz w innym miejscu o wszystkich w domostwie jest powiedziane, iż czynili to, czego niemowlęta czynić nie mogą: Dz 18:8, Dz 10:2; 1 Kor 16:15, porównane z 1 Kor 1:16, J 4:53.

Pytanie 14. Czy działania i słowa Jezusa względem małych dzieci, Mt 19:14-15, Mk 10:14, 15, 16, Łk 18:16-17 nie są podstawą dla chrzczenia niemowląt?
Odpowiedź: Nie; przeciwnie, argumentem przeciwko, skoro Chrystus tych małych dzieci ani nie ochrzcił, ani nie wyznaczył do chrztu.

Pytanie 15. Dlaczego niemowlęta nie powinny być chrzczone, skoro były obrzezywane?
Odpowiedź: Powód, dla którego męskie niemowlęta były obrzezywane, był konkretny nakaz Boży, skierowany do Abrahama i jego domu ze względu na wyjątkowe cele, które miały się zrealizować w okresie przed Chrystusem, który nie odnosi się do chrztu, ani tez nie istnieje żaden nakaz aby praktykować chrzest zgodnie z zasadami praktyki obrzezania.

Pytanie 16: Czy chrzest nie zajął miejsca obrzezania, Kol 2:11-12, i nie ma być praktykowany tak jak ono?
Odpowiedź: Słowa Apostoła nie wskazują na to, że nasz chrzest zajął miejsce żydowskiego obrzezania; nie mówi o żadnym fizycznym obrzezaniu oprócz obrzezania Chrystusa, o którym nie możemy powiedzieć, że nasz chrzest jest jego kontynuacją. Jest tu mowa o Duchowym Obrzezaniu, bez przypisywania mu tego, co należy tylko do Chrystusa, a chrzest jest wymieniony razem z wiarą, jako środkiem, poprze który jesteśmy w Chrystusie, oraz w Nim mając pełnię.

Pytanie 17: czy możemy powiedzieć, że mamy pełnię jak Żydzi, bez chrztu niemowląt?
Odpowiedź: Nasza pełnia nie tkwi w tym, że sprawujemy różne obrządki w ten sam sposób, jak Żydzi, ale mamy pełnię przez to, że bez nich mamy wszystko w Chrystusie.

Pytanie 18: Czy więc nasze dzieci nie mają mniej korzyści niż miały ich dzieci Żydowskie?
Odpowiedź: Nie; ponieważ obrzezanie było korzyścią jedynie okresową, oraz w porównaniu ze stanem pogan, którzy nie znali Boga; samo w sobie było ciężkim brzemieniem, Dz 15:10; Gal 1:2-3.

Pytanie 19. Dlaczego Żydzi więc tak bardzo na nim [obrzezaniu] się skupiali? Dz 15:1,5.
Odpowiedź: Ponieważ zbyt mocno cenili Prawo, i nie znali wolności przez ewangelię.

Pytanie 20: Czy nie było to źródłem niepokoju dla wierzących Żydów, iż dzieci ich były nie ochrzczone i poza Przymierzem?
Odpowiedź: Brak chrztu niemowląt nigdy nie był powodem do narzekania dla Wierzących w Nowym Testamencie, ani też przez to nie byli poza Przymierzem łaski.

Pytanie 21: Czy słusznym powodem pragnienia obrzezania dzieci wśród Żydów nie było to, że zgodnie z Przymierzem z Abrahamem, Rdz 17:7, był On Bogiem dla nich i ich potomstwa?
Odpowiedź: W rzeczy samej, przyczyną obrzezania była funkcja znaku gwarantującego Przymierze zawarte z Abrahamem, Rdz 17:4-8, nie tylko obietnicy, w. 7. Jednak właściwym z formalnego punktu widzenia powodem rozróżniającym dlaczego jedni mają, a drudzy nie mają być obrzezani, było tylko i wyłącznie Boże Przykazanie, nie ich udział w Przymierzu; i tak Ismael, który nie był dzieckiem obietnicy, Rdz 17, 20-21, Rz 9:6-9 i ci, którzy znajdowali się w domostwie Abrahama, choć nie z jego potomstwa, zostało obrzezanych, oprócz kobiet i mężczyzn nie mających ośmiu dni.

Pytanie 22. Czy Przymierze z Abrahamem, w Rdz 17, nie było Przymierzem Łaski?
Odpowiedź: Było, według ukrytego znaczenia Ducha Bożego; Przymierzem Ewangelii, Gal 3:16. Ale według jawnego sensu słów, było Przymierzem wyjątkowych korzyści dla naturalnego potomstwa Abrahama, i dlatego nie było czystym Przymierzem Ewangelii.

Pytanie 23. Czy dzieci wierzących nie dotyczy obietnica, że będzie Bogiem Abrahama i jego potomków? Rdz 17,7.
Odpowiedź: Nie; o ile nie staną się potomstwem Abrahama zgodnie z wyborem łaski przez wiarę.

Pytanie 24: Czy obrzezanie było pieczęcią Przymierza Ewangelii? Rz 4:11.
Odpowiedź: Fragment ten mówi o obrzezaniu wyłącznie Abrahama, które pieczętowało usprawiedliwienie z wiary, którą miał zanim został obrzezany, przez co zapewnił prawo do usprawiedliwienia dla wszystkich, nie będących obrzezanymi, którzy uwierzą tak jak on.

Pytanie 25: Czy sakramenty Kościoła Chrześcijańskiego w swej naturze nie są pieczęciami Przymierza Łaski?
Odpowiedź: Pismo nigdzie tak ich nie nazywa, ani nie wspomina, aby tak był sens ich działania.

Pytanie 26: Czyż Piotr, Dz 2:38-39, nie wzywa Żydów do ochrzczenia siebie i swych dzieci, ponieważ obietnica łaski dotyczy wierzących i ich dzieci?
Odpowiedź: Ci, do których wtedy przemawiał, nie byli jeszcze wierzącymi; i dlatego słowa Dz 2:39 nie mogą być rozumiane jako obietnica dla wierzących i ich dzieci, jako takich, ale jako obietnica skierowana do wszystkich, ojców i dzieci, ilu ich Pan, Bóg nasz, powoła. Nie są też wezwani do chrztu bez poprzedzającego go upamiętania, ani też obietnica nie jest potwierdzona jako odnosząca się do samego aktu chrztu, ale raczej jako przyczyna motywująca ich do nadziei na przebaczenie, pomimo tego, że ściągnęli na siebie i swe dzieci winę za przelanie krwi Chrystusa, Mt 27:25. Tak samo uczynił Józef, Rdz 50:19-21.

Pytanie 27: Czy dzieci wierzących nie są święte, świętością przymierza i dlatego nie powinny być chrzczone? 1 Kor 7:14.
Odpowiedź: Niczego tutaj nie przypisuje się wierze wierzącego, ale więzi małżeństwa, która była jedynym powodem ich prawowitego wspólnego życia, i ze względu na którą jedynie jest to prawdą, że wszystkie dzieci tych rodziców, z których jeden uświęca drugiego, są święte, a reszta nieczysta, czyli z nieprawego łoża.

Pytanie 28: Czy dzieci wierzących spośród pogan nie powinny być wszczepione przez chrzest razem ze swymi rodzicami, tak jak dzieci żydowskie były przez obrzezanie? Rz 11:16-17.
Odpowiedź: Wszczepienie tutaj odbywa się przez wiarę, zgodnie z wyborem; i dlatego nie oznacza [wszczepienia] rodziców i dzieci przez zewnętrzne ustanowienie, do kościoła widzialnego.

Pytanie 29: Czy niemowlęta wierzących nie są uczniami, poprzez wiarę swych rodziców odpowiednimi dla chrztu? Mt 28:19; Dz 15:10.
Odpowiedź: Nie; albowiem uczniami są jedynie ci, którzy stali się nimi przez głoszenie im ewangelii, żadni inni nie są określani tym mianem, oprócz tych, którzy usłyszeli i przyjęli nauczanie. Natomiast włożenie na kark uczniów jarzma, Dz 15:10, odbywało się przez nauczanie braci, w. 1, i stad uczniów, w. 10, nie niemowląt.

Pytanie 30: Czy dzieci wierzących nie są członkami widzialnego Kościoła Chrześcijańskiego, przez Prawo i Ustanownienie, przez Bożą obietnicę, że będzie Bogiem dla nich i ich potomstwa, i nakaz oddania ich Bogu nie zniesiony?
Odpowiedź: Nie istnieje takie Ustanowienie czy Prawo wymienione w Piśmie, albo wynikające z Praw Natury, ani też niemowlęta nigdzie nie są uważane za widzialnych członków Kościoła Chrześcijańskiego w Nowym Testamencie.

Pytanie 31: Czy Bóg nie przyrzekł, Rdz 22:16-18, obficie błogosławić każdego wierzącego, tak, ze wybrani rodzice posiadają zazwyczaj wybrane dzieci, i dlatego chrzest niemowląt nie jest odpowiedni?
Odpowiedź: Obietnica nie należy do potomstwa żadnego z wierzących, oprócz Abrahama, którym są, Hbr 6:12-14, Gal 3:8-9, Dz 3:25, jak jest to wyjaśnione, jedynie prawdziwie wierzący w Chrystusa, którzy mają zostać ochrzczeni, nie ich potomstwo, dopóki sami dla siebie nie uwierzą.

Pytanie 32: Czy Chrystus nie wyznaczył, Mt 28:19, uczniom, aby chrzcili dzieci wraz z rodzicami, tak jak Żydzi czynili to ze swymi prozelitami?
Odpowiedź: Jeśliby chrzest żydowski był wzorem dla chrześcijan, to Apostołowie tak by praktykowali, ale tak nie czynili, co pokazuje, że nie uważali, iż taki był zamysł Chrystusa.

Pytanie 33: Czy chrzest niemowląt nie jest wystarczający, jeśli jest potwierdzony późniejszym wyznaniem wiary?
Odpowiedź: Nie jest wystarczającym spełnieniem przez nich posłuszeństwa nakazowi Chrystusa, który wymaga chrztu od każdej osoby, po jej własnym upamiętaniu i złożeniu wiary w Chrystusie, Mk 16:16, Mt 28:19, dz 2:38, Ef 4:5.

Pytanie 34: Co jest sednem chrztu?
Odpowiedź: Złożenie świadectwa o upamiętaniu, wierze, nadziei, miłości i postanowieniu chrzczonego, by naśladować Chrystusa, Gal 2:27; Rz 6:3-4, 1 Kor 15:29, wezwawszy Imienia Pana, Dz 22:16.

Pytanie 35: Jak to się stało, że chrzest niemowląt stał się częsty w Kościołach Chrześcijańskich?
Odpowiedź: Tak jak z komunią niemowląt, poprzez błędne zastosowanie J 6:53, tak chrzest niemowląt, około trzeciego wieku, przyszedł przez błąd z J 3:5. Panowała opinia, że przekazuje łaskę, i stąd jest konieczny dla zbawienia niemowlęcia od potępienia, za czasów Augustyna stał się powszechny, co wcześniej nie było tak częste.

Pytanie 36: Czy powoduje coś złego?
Odpowiedź: Chrzest niemowląt posiada znaczący zły wpływ, gdyż utwierdza ludzi w przypuszczeniu, iż byli chrześcijanami przedtem zanim poznali Chrystusa i powstrzymuje mocno wpływ Reformacji na Kościoły Chrześcijańskie, zapełniając je nic nie pojmującymi i żyjącymi w grzechu członkami, oprócz wielkiego grzechu lekceważenia Bożego Ustanowienia.

Pytanie 37: Czy wszyscy, którzy sprzeciwiają się chrztowi niemowląt, nie okazują się ostatecznie nikczemnikami?
Odpowiedź: Dzięki Bogu, doświadczenie dowodzi dokładnie czegoś odwrotnego, choć niektórzy z nich okazali się zwiedzeni, i popadli w wielkie błędy.

Pytanie 38: Czy istnieje jakaś korzyść z tego, że chrzci się osoby dojrzałe, którą się traci chrzcząc niemowlęta?
Odpowiedź: Tak, gdyż poprzez chrzest są uroczyście zobowiązani do lgnięcia do Chrystusa, co jest silnym związaniem sumienia, kiedy dokonuje się w osobie świadomej, zgodnie z nakazem Chrystusa, oprócz pewności, jaką przez to zyskują Unii i zgodności z Chrystusem, sprawiedliwości i życia w Nim, Rz 5:3-4, Gal 3:26, 1 P 3:21.

Pytanie 39: Co maja czynić chrześcijanie, kiedy są [już] chrzczeni?
Odpowiedź: Jednoczyć się ze sobą w społeczności Kościoła, chodzić zgodnie ze swym powołaniem, w posłuszeństwie tym, którzy są nad nimi wyznaczeni w Panu.

Pytanie 40: Czy osoby tak połączone mają odejść od tych, do których się przyłączyli, kiedy społeczność ta nie sprawuje właściwie nakazów zewnętrznych Ustanowień, lub też których Pastorzy je wykonują niezgodnie z Normą?
Odpowiedź: Nie, chyba, że zło to jest w wierze, uwielbieniu czy dyscyplinie niezgodne z chrześcijaństwem, lub dobrem widzialnego Kościoła, lub jest niemożliwą do tolerowania formą ucisku, zachowywane z zatwardziałością, pomimo usilnych prób naprawienia tej sytuacji, do których każdy członek jest zobowiązany.