Redukcje

M. Wichary

Redukcje kojarzą nam się z etatami. Było 5, pozostały 3. Coś większego zostaje sprowadzone do czegoś mniejszego. Ucina się to, co nieistotne. Zostawia sedno.

Istnieją redukcje duchowe. Redukcja duchowa polega na postrzeganiu świata i działaniu w przekonaniu, że ostatecznie w życiu z Bogiem (dla Boga), liczy się jedno.

Może to być ewangelizacja. Wtedy ślub, pogrzeb, rozmowa, będą wszystkie okazją do ewangelizacji. Znaczenie (wartość) ślubu, pogrzebu, rozmowy zostanie zredukowane do ewangelizacji. Nic innego bowiem ostatecznie nie ma znaczenia. Po co komu ślub? Ważna jest ewangelizacja. Po co pogrzeb? Ważna jest ewangelizacja. Po co rozmawiać i poznawać innego człowieka? Lepiej go zewangelizować.

Może to być osobista więź z Jezusem. Wtedy ślub, pogrzeb, rozmowa, będą wszystkie okazją do kultywowania tej więzi. Znaczenie ich zostanie zredukowane do przeżycia owej więzi. Na ślubie będzie najważniejsze uwielbienie. Nic innego bowiem ostatecznie nie ma znaczenia. Ważna jest Boża obecność. Podobnie pogrzeb – tu śpiewać raczej ciężko – więc jest to całkowicie pozbawione sensu. Po co rozmawiać z kimś? Chyba, by mówić o więzi z Jezusem.

Może to być doktryna. Właściwa, oczywiście. Wtedy ślub, pogrzeb, rozmowa, będą wszystkie okazją do zwiastowania właściwej doktryny. Ich znaczenie będzie zredukowane do trampoliny w doktrynę. Ślub? Proszę bardzo. Pokażemy katolikom, o co chodzi w doktrynie o…. Podobnie pogrzeb – to doskonałą okazja by pokazać, że czyściec nie ma żadnych podstaw biblijnych. Podobnie rozmowa. Przede wszystkim warto rozmawiać z ortodoksyjnymi chrześcijanami, jak my, by potwierdzić, że prawda jest prawdą. No i z innymi, żeby ich naprostować.

Może to być drugi człowiek. Wtedy nabożeństwo, śpiew tak naprawdę nie mają znaczenia i są stratą czasu. Chrześcijaństwo to służenie innym. Etyka. A więc rozmawiam i wsłuchuję się w drugiego człowieka. Idę na ślub. Nie interesuje mnie boskie pochodzenie ślubu. Obraz Chrystusa i Kościoła. To nie ma znaczenia. Ważnych jest tych dwoje ludzi. Idę na pogrzeb. Nie wiem, i nie interesuje mnie to, co z nimi dalej się dzieje Widzę ból tych, co pozostali i to ma dla mnie znaczenie. Ważny jest drugi człowiek.

Może to być wychowanie dzieci. Wtedy wszystko jest okazją do nauczenia och czegoś nowego. I nic poza tym się nie liczy.

Może to być mój Kościół. Wszystko jest ostatecznie okazją do jego rozwoju. Nic innego nie ma znaczenia.

Co jest z redukcją nie tak?

Redukcje takie nie zauważają różnorodności wartości świata, który nas otacza. Tworzą modele ubogie. Które niszczą piękno i dobro. Coś większego (różnorodność Bożego piękna i dobra i łaski) zostaje sprowadzone do czegoś mniejszego. Może nawet właściwego. Poprawnego. Ale bez kontekstu owej różnorodności kłamliwego. Zwodzącego. Jednowymiarowego. Lekceważącego Boże działanie gdzie indziej. Ostatecznie spaczającego je i przedstawiającego w fałszywym świetle.

Oczywiście, nie da rady widzieć wszystkiego. Ale da radę nie spłaszczać. Da radę być otwartym na widzenie piękna w tym, co jest wokół nas. Da radę rozumieć, że ujmowanie senda chrześcijaństwa może być szerokie i wąskie.

Spójrzmy np. na Krótki Katechizm. Pierwsze, najbardziej słynne pytanie: jaki jest zasadniczy (główny) cel istnienia człowieka? Znajduje swą odpowiedź w: uwielbiać Boga i cieszyć się Nim na wieki. To wspaniała odpowiedź. Otwarta na różnorodność zarówno uwielbienia jak i źródeł radości w życiu chrześcijanina. A więc: uwielbiać Go może i ewangelizacja i doktryna i doświadczanie bliskości Boga i radość z drugiego człowieka i jego radości i budowanie Kościoła i przelewanie wiary w dzieci – i to wszystko również może być źródłem radości.

Nie redukujmy naszej wiary. W Kościele objawiła się „różnorodna mądrość Boża” (Ef 3:10). Nie redukujmy jej na nasza miarę, ale doświadczajmy w pełni i tą pełnią się cieszmy.