Chrześcijański znicz

Oczywiście, mówienie o chrześcijańskości znicza olimpijskiego może spotkać się ze słuszną krytyką. I nie mówię o braciach i siostrach, którzy z zasady oceniają negatywnie wszystko, co nie jest spotkaniem modlitewnym bądź grupą biblijną, bo akurat ich ocena nic w poznanie świata nie wnosi.

Może, bo sam sport jest zjawiskiem bardzo złożonym. Z jednej strony uczy przekraczania siebie, a więc dojrzewania, przełamywania słabości, walki ze swymi własnymi ograniczeniami, pracy zespołowej, pokory, dyscypliny, wytrwałości – czyli wartości jak najbardziej chrześcijańskich. Nie przez przypadek wiele dyscyplin sportowych powstało poprzez chrześcijan i było przez nich promowanych. Z drugiej, przez kontakt z wielkimi pieniędzmi i coraz bardziej  zakamuflowane formy dopingu jest wielka pokusą, by zgodzić się, że cel uświęca środki – czyli z zasadą, której Bóg jasno się sprzeciwia (dla wątpiących – zwróćmy uwagę na kuszenie Jezusa, gdy szatan oferował „środki dopingujące” w zadaniu, jakie wyznaczył Mu Ojciec. Jego postawę pamiętamy).

Oczywiście, można również sportowi zarzucić, że jest kultem człowieka – skądinąd taką mniej więcej funkcję miały igrzyska w czasach starożytnych: miały rozsławić polis, z którego zwycięzca pochodził i oczywiście samego zwycięzcę. Czy to jednoznacznie coś złego? Myślę, że  przed takimi wnioskami powinno nas hamować Objawienie, które mówi o „sławie narodów” wnoszonej przed Boże oblicze (21:26). To coś posiadającego wieczna wartość; coś dobrego. Na tyle cennego, że Bóg chce, aby mu to towarzyszyło.

A znicz?

Po pierwsze, zwróćmy uwagę, że – na ile to było świadome nie wiem, ale było – znicz właśnie z wkładu owych narodów powstał. Każda drużyna wnosiła jego cząstkę. Dla mnie to wspaniały znak owej wiecznej rzeczywistości Królestwa Bożego; nawet więcej – ukazanie bogactwa i wspaniałości tego, co się dzieje i co się jeszcze stanie. Oto każda ekipa reprezentowała – w tej określonej dziedzinie – to, co w owym kraju najlepszego; swą kulturę z jej potencjałem.  Widać to było w strojach, kolorze skóry, nawet sposobie przemarszu. Były to kultury RÓŻNE, o różnych losach, bogactwie, przeszłości, teraźniejszości i przyszłości; ale wszystkie łączyło współuczestniczenie w tym wydarzeniu, radość z niego, duma i umiejętności. Dojrzenie do określonego poziomu.

To się już dzieje. Królestwo Boże jest jednym uwielbieniem, jednym ogniem, składanym Bogu poprzez ich różnorodność, ale różnorodność oczyszczoną, dojrzałą, w wysiłku myśli, życia, pragnień, dążeń. To jedność w różnorodności.

To jedność, która jeszcze nie osiągnęła swej pełni. Ale ją osiągnie. I będzie czymś wspaniałym i pięknym.

Po drugie, zapalenie znicza w wyjątkowy sposób pokazało inna Boża zasadę – pokoleniowość. Oto znicz został przekazany przez obecnych wielkich przyszłym wielkim. To ukazanie prawdy, biblijnej w 100%, że świat i Królestwo Boże nie jest zjawiskiem jednego pokolenia. Pokazuje cechę naszego Boga, którą jest troska o WSZYSTKIE pokolenia, a nie tylko nasze (bądź któreś inne). Cechę, którą mamy naśladować.

Wni0ski?

Rozwijajmy się. Ale w byciu sobą. Tak, jak sportowcy korzystajmy z dorobku innych, ale uwalniajmy ten potencjał, który jest w nas.  Szanujmy się nawzajem.  Naszą inność w jedności Królestwa Bożego. Ona jest piękna i dobra. Choć na pewno wymaga – w każdym, również naszym, ale z drugiej strony nie tylko w naszym przypadku – udoskonalenia i dojrzenia. W końcu, nie zgadzajmy się na sztampowość. Na jednorodność. Ona jest zła. Gdyby zatryumfowała, nie byłoby bogactwa chwały – ani na igrzyskach, ani w Królestwie Bożym. I myślmy o następnych pokoleniach. Niech będą wspanialsze, pobożniejsze i skuteczniejsze w Królestwie niż my.