Niemoralni i moralni obrońcy moralności

Nie znam Agnieszki Radwańskiej. Ale wiem, że nie boi się przyznawać do przekonań niepopularnych politycznie. Przyznała się do wiary w Jezusa. Sprzeciwiła jednaj z najbardziej wpływowych stacji telewizyjnych (TVN). Brała udział w marszu pamięci ofiar katastrofy prezydenckiego tupolewa pod Smoleńskiem.

To wszystko moim zdaniem dowodzi, że ma gest – albo wolność – by podejmować ryzykowne decyzje dla samej siebie, ciesząc się jednocześnie z wierności wyznawanym zasadom. Moim zdaniem to postawa dojrzała, niezależnie od owych zasad, za którą płaci znacznie mniejszą popularnością.

Dlatego nagonkę na Radwańską postrzegam jako obłudną. Nie wierzę w szczerość oburzenia niemoralnych obrońców moralności.

A co z jej wiarą? Cóż, wierzę w moralnych obrońców moralności. Wierzę, że wiele sióstr w Chrystusie mogłoby zrobić karierę w rozbieranych sesjach. Ale nie wierzę, że to uwielbia ich Pana i Zbawiciela i dlatego cieszę się, że tego nie robią (inna sprawa, że wierzę też, że nie ma nic dobrego w braku radości z własnego piękna. To dobrze, że chrześcijanki są piękne – to dowodzi, że chrześcijaństwo nie jest tylko dla brzydkich. Niemniej są Boże sposoby na to, by ukazywać swe piękno, i to sposoby, najogólniej mówiąc, bardziej zakryte).

Ta sesja zdjęciowa więc to nie trafienie do celu, zbłądzenie – czyli grzech. Grzech nie większy niż nasze. Grzech, który jak każdy inny trzeba wyznać i z przykrością uznać, że się pomyliliśmy i za niego przeprosić. Bo nie jest to przecież grzech, który zaprzecza wierze i zbawieniu. Znam chrześcijan, którzy popełniali grzechy znacznie poważniejsze (choć oczywiście, każdy grzech jest poważny w tym sensie, że za każdy Chrystus musiał umrzeć). Każdy grzech, oprócz braku uległości przekonującemu nas w sercu do pokuty Duchowi Świętemu, jest do przebaczenia dzięki zastępczej ofierze Chrystusa. I tego przebaczenia i dalszej odważnej wiary Agnieszce Radwańskiej życzę.