Mateusz Wichary
Jestem przekonany, że dowodu na istnienie Boga nie ma. Przestałbym wtedy bowiem wierzyć. A Bożą wolą jest, bym wierzył. I ja, i w ogóle każdy pojednany z Nim człowiek. Mamy pielgrzymować, jak mówi ap. Paweł, „w wierze, a nie w oglądaniu” (2Kor 5:7); w bezdowodziu a nie dowodziu, ujmując to z perspektywy dowodowej.
Jestem jednak równie przekonany, że istnienie Boga jest dla człowieka jednoznacznie narzucające się. Śladów mamy miliardy. Jednak, każdy z owych śladów może być również zinterpretowany w sposób bez-bożny. W tym sensie, dowodu nie ma. Pozostaje obszar osobistej decyzji. Mówi o tym ap. Paweł w Rzymian 1. Werset 18 i 19 mówi o prawdzie, o tym, co wiedzieć MOŻNA. Prawda/ to, co wiedzieć można jest dla ludzi JAWNA. Czyli: nie jest czymś ukrytym, czego trzeba szukać, ale raczej czymś przedstawionym, obecnym, narzucającym się właśnie. Czytaj dalej
Tak. To według powszechnie przyjętych definicji chrześcijanie. Najbardziej popularna definicja kościoła chrześcijańskiego to zgoda na niceańsko-konstantynopolitańskie Wyznanie Wiary („Wierzę w Boga Ojca wszechmogacego…”), które swą formułą trynitarną i chrystologiczną (czyli określającą naturę Boga jako Trójjedynego i Chrystusa jako jedną osobę, w pełni Boga i w pełni człowieka) formułują najważniejsze dla chrześcijaństwa przekonanie – kogo (jakiego Boga) czczić. 
Kościoły bardziej tradycyjne (w Polsce zazwyczaj w swej nazwie noszą przymiotnik „ewangelicki”) są w tej sprawie przyzwalające. Nie wydaje mi się przy tym, by wynikało to z jakiejś głębi zrozumienia wspólnej z katolikami tożsamości. Raczej, niestety, 
Wynika to z II Przykazania, które w katolickim brzmieniu Dekalogu zostało pominięte:
mateuszw
świat po protestancku 
Musisz się zalogować aby dodać komentarz.