Dlaczego Święto Reformacji?

M. Wichary

Święto Reformacji łączy się z 31 października. Bezpośrednim wydarzeniem, z jakim związana jest ta data jest przybicie do drzwi kościoła w Wittenberdze przez Marcina Lutra w 1517 r. 95 tez reformy kościoła. To moment, od którego datuje się początek Reformacji w kościele chrześcijańskim. Spowodował on powstanie nowego nurtu w chrześcijaństwie – obok prawosławia i katolicyzmu – zwanego protestantyzmem. Nazwa łączy się z postawą, jaką zajął wobec sytuacji w europejskim kościele w XVI wieku.

Zasady Odnowy. Zasady odnowy kościoła ujęte w czasach Reformacji kościoły protestanckie uważają za wciąż aktualne. Brzmią one następująco:

Tylko Biblia i cała Biblia (łac. sola et tota Scriptura). Jedynie Biblia, jako Boże natchnione, bezbłędne Słowo, jest rozstrzygającym argumentem w sporach dotyczących wiary i pobożności, oraz wszelkich dziedzin ludzkiego życia, o których się wypowiada. Zasada ta skłania do badań zgłębiających treść Bożego objawienia. Ostatecznie sumienie chrześcijanina związane jest jednak nie opinią innych ludzi, kościoła czy tradycji, ale własnym, rozważnym zrozumieniem Pisma Świętego.

Tylko łaska (łac. sola gratia). Łaska to niezasłużona przez grzesznika przychylność Boża. Tylko ona jest przyczyną, dla której Bóg go zbawia. Człowiek nie może sobie na zbawienie zasłużyć. Zbawienie jest więc za darmo – jest darem Bożym, którego Bóg udziela chętnie każdemu, kto wierzy.

Tylko Chrystus (łac. solus Christus). Bóg ratuje grzesznika tylko przez Jezusa Chrystusa. To jedyny pośrednik, który został ustanowiony dla jego dobra przed Bożym majestatem. Okup złożony z życia Bożego Syna uśmierza gniew Ojca. Dlatego Bóg nie przestając być sprawiedliwy, przebacza wszystkie grzechy i przyjmuje za swe dzieci wszystkich przychodzących do Chrystusa grzeszników.

Tylko wiara (łac. sola fide). Tylko poprzez wiarę, a nie dobre uczynki czy sakramenty, człowiek rozpoczyna chrześcijańskie życie. Wiara w Jezusa Chrystusa to ufne powierzenie swego życia w Jego ręce. Chrystus wszystkim grzesznikom przychodzącym do Niego obiecuje, że ich nie odtrąci. Przeciwnie, weźmie ich życie w swoje ręce; pośle Swego Ducha, aby je zmieniał. Ojciec natomiast obiecuje przebaczenie grzechów, ze względu na śmierć Syna, oraz życie wieczne. To prawdziwy nowy początek, nowe narodziny w Bożej rodzinie.

Tylko Bogu chwała (soli Deo gloria). Zbawienie od początku do końca jest Bożym dziełem. Dlatego tylko Jemu należy za to składać cześć i podziękowania. Całe życie chrześcijanina powinno być ciągłym oddawaniem Bogu chwały, poprzez posłuszeństwo Jego Słowu we wszystkich dziedzinach życia.

Przesłanie. W oparciu o owe zasady główne przesłanie protestantów do człowieka, w zgodzie z tradycją apostolską, brzmi: Nawróć się! (Dzieje 2:38). Bez nawrócenia do ufnej wiary i pełnej pokory uległości względem woli Bożej nie istnieje autentyczne chrześcijaństwo. Wezwanie do nawrócenia dotyczy wszystkich ludzi, bez względu na wyznanie. Żadna przynależność wyznaniowa (w tym i protestancka) nie zastąpi żywej wiary. Bez niej nie można podobać się Bogu, a zlekceważenie tego wezwania oznacza świadomy wybór wiecznego potępienia.

Praktyka. Oto zasady protestantyzmu i jego przesłanie. Wierzymy, że jest to nauka całkowicie biblijna, a więc i pochodząca od Boga. Tak Kościół Boży jak i każdy człowiek, niezaleznie od wyznania, jest zobowiązany do posłuszeństwa Bogu. Tradycja, wspaniała historia ani cokolwiek innego nie zastapi nawrócenia i pojednania z Bogiem, oraz życia w posłuszeństwie Jego woli. Tego życzymy wszystkim kościołom i wszystkim ludziom, w tym i sobie. O tym przypomina nam Święto Reformacji.

Perspektywy. Wpływ zasad protestantyzmu widać we współczesnym katolicyzmie. Ustawy Drugiego Soboru Watykańskiego wyraźnie nawiązują do protestanckiego akcentu na głoszenie Słowa i udostępnianie go wiernym. Również szersze włączenie laikatu do liturgii i nauczania ciąży ku protestanckiej nauce o powszechnym kapłaństwie. Protestantyzm znów z uwagą obserwuje rozwój katolickiej teologii biblijnej. Tendencje te stwarzają nadzieję na nową płaszczyznę porozumienia i współpracy pomiędzy katolicyzmem i protestantyzmem, w myśl Modlitwy Arcykapłańskiej Jezusa: „Poświęć ich w prawdzie twojej; słowo twoje jest prawdą” (Jana 17:17).